RESİM SAATİ - 2

GEÇTİ DOST KERVANI - PİR SULTAN ABDAL

HER ZAMAN SEVDİM - HASAN HÜSEYİN KORKMAZGİL

FOTO PORTRE : ALEXANDER RODCHENKO

ALEXANDER RODCHENKO

( 5 Aralık 1891 – 3 Aralık 1956), Rus sanatçı, heykeltıraş, fotoğrafçı ve grafik tasarımcısı, konstrüktivizm'in kurucusudur. 

Sovyet Devriminin ardından parlayan en yaratıcı konstrüktivist ve produktivist sanatçılardan biriydi. Fotomontaj ve fotoğrafçılığa başlamadan önce ressam ve grafik sanatçısı olarak çalıştı. Resimleri sosyal içerikleri olan, yenilikçi ve ressam estetiğine aykırı çalışmalardı. Resimlerini genellikle sıradışı açılardan çeker -genellikle fazlaca yüksek ya da fazlaca alçak- ve kabul görme isteğini ikinci planda tutardı.

ALEXANDER RODCHENKO'NUN 

FOTOĞRAF ÇALIŞMALARINDAN SEÇKİLER

BİR RESİM OLARAK - AHMET ERHAN

Bir Resim Olarak

Önceden bir tutam hüzündüm- işte nasıl bilirsen 

Ayaklarımı savurur da sonra toplardım sokaklardan evlere 

Akşam olurdu; eşiklerde durur boyası dökük kapıları aralardım 

Aklımda binlerce kitap adı ve binlerce şiirle. 

Eski püskü bir resim olarak kimliğimde taşıyorum 

Şimdi çocukluğumu 

Ceplerimde papatyaları unutmaktan sanık ellerim 

Bir ırmağın kaynağında dinelip, denize kavuşmayı 

Düşlüyorum gün boyu 

Kulaklarımda uğultusu motor seslerinin. 

Göğün saçlarımla dalaştığını bilmesem, buna bir ad verirdim 

Sofrada beni bekleyenlere ağaçları gösterirdim ya da 

Çiçekli masa örtüsüne aldanarak dönüverirdim 

O kırlara 

Vitrinlere cepleriyle bakan insanları görmesem, buna 

Bir ad verirdim 

Aklım her gün sorularla uğunmasa 

Belki de dünyayı bir anahtar deliğinden gözlemekle 

Yetinecektim 

Önceden bir tutam hüzündüm- işte nasıl bilirsen 

Ayaklarımı savurur da sonra toplardım sokaklardan evlere 

Akşam olurdu; eşiklerde durur boyası dökük kapıları aralardım 

Aklımda binlerce kitap adı ve binlerce şiirle... 

1976

Ahmet Erhan ( 1955 - 2013 )

Ankara doğumlu şair, Gazi Üniversitesi, Eğitim Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı bölümünü bitirmiş, Ankara’nın özel öğretim kurumlarında Türkçe-Edebiyat öğretmenliği yapmıştı.

Adana Demirspor Genç Takımı'nda futbol oynadı. O yıllarda geçirdiği ağır sakatlık döneminde şiir yazmaya başladı. 1976’da Militan dergisinde topluca yayınlanan şiirleriyle dikkat çekti.

Hayatının büyük bir bölümünü Ankara’da geçiren Erhan, 'Ankara-İstanbul Karatreni' kitabında anlaşılabilen nedenlerle, 2001 yılında İstanbul’a yerleşti.

Bir süredir gırtlak kanseri tedavisi gören Ahmet Erhan, 2013 yılının ağustosunda öldüğünde 55 yaşındaydı.

Kitapları arasında; Alacakaranlıktaki Ülke (1981) - Behçet Necatigil Şiir Ödülü, Yaşamın Ufuk Çizgisi - Akdeniz Lirikleri (1982), Ateşi Çalmayı Deneyenler İçin (1984), Deniz, Unutma Adını! (1992) - Yunus Nadi Armağanı, Öteki Şiirler 1976-1991 (1993), Sevda Şiirleri / Zeytin Ağacı (1993), Çağdaş Yenilgiler Ansiklopedisi (1997) - Cemal Süreya Şiir Ödülü, Halil Kocagöz Şiir Ödülü, Köpek Yılları (1998), Ölüm Nedeni: Bilinmiyor (1998), Resimli 'Ahmetler' Tarihi (2001), Bugün De Ölmedim Anne - Toplu Şiirler (2001), Ankara - İstanbul Karatreni (2001), Ne Balık Ne De Kuş (2002), Kaybolmuş Bir Köpek İlanı (2003)
Şehirde Bir Yılkı Atı (2005) - Behçet Aysan Şiir Ödülü, Buz Üstünde Yürür Gibi - Seçme Şiirler (2006), Sahibinden Satılık (2008) - Melih Cevdet Anday Şiir Ödülü

RESİM SAATİ

ÇÎROKEK GELÊRÎ : SEYRÊ ( AMADE KIRIN : NECAT GÜNDEM )

      Nava demekî berê de, welatê Hesenan û Heyderan de, sê mîr dijîyan. Ev her sê mîr jî, kurên mîrên mezin û dewlemend bune. Navê mîrê mezin Qol Mistefa, navê mîrê navî Qol Silêman û navê mîrê piçûk Qol Qasim bu. Dîyên Qol  Mistefa û Qol Silêman yek bu, lé belé Dîya Qol Qasim  ji wan cuda bû.

Xwîşkekî wan mîran hebu.  Navê wê 

“ Seyré ” bu. Dîya Seyré û Qol  Qasim yek bu.

Seyrê Xatun çardeh – panzdeh salî bû. Delaltîya Seyré Xatun, nav gelek welatan de wek destaneke mezin dahate gotin.

Li cem birayên Seyrê, li cem mîran, ciwanek hebû. Alîkarîya wan dikir. Navé wî “ Elîyé Mamed ” bû. Ciwanek jêhatî bu. Elîyê Mamed kur apê wan bu. Nalet navé feqîrîyé be. Qedera Elîyé Mamed jî, ji bo feqîr û bêpere bû, li cem kurên apê xwe xulamtî dikir.

Rojek mêvanên sê mîran hatibu. Mêvanên Mîran bi hezar hespan hatibun. Xizmeta mêvanan jî, li ser pişta Elî ma bû. Xwarna wan amade kiribû. Dema xwarinê de Mîrê mezin gazî Elî kir :

-        Elî! Kuro Elî! Zu were. Xwarin qirika mêvanan de maye. Hare av bîne.

Elî jî, nava Qesir de digerî ya ku av bibîne. Xwe, bé misade odeya dawî xist. Derî vekir u çi bibîne. Seyré runiştî ye u xwe eyné temaşe dike û poré xwe şe dike. Elî, li ber delaltîya Seyré gelek heyran ma bu. Seyrê u Elî  wê rojê hevdî dîtibun û evîndarê hevdî bûbûn.

Seyrê, dema berê de nizani bu, Elî kurapé wê ye. Lê belê paşî hîn bû bu û mesela wî ji   Elî gohdarî kiri bu.

Rojek Seyré ji Elî re got,

-        Eger ku hez kirina te, hez kirineke rast be, min birevîne.

Elî got :

-  Seyré! Der ji min berde. Nikarim ez te birevînim. Zilma mîran  mezin e û zor e. Ez lawekî feqîr û belengaz im. Ez ê çawa te birevînim. Tu kesekî jî nasnakim. Keleha Comanîyé de Îskané Gulîxan Beg heye. Navê wî bihîstîme. Qet wî jî nedîtîme.

Seyrê ji Elî re got:

-   De rabe! Min birevîne Keleha Comanîyê. Îskanê Gulîxan Beg, navê Mîrîtî yê reş nake û me li ba xwe wê bistirîne.

Elî jî bê çare gotinên Seyrê bawer kir û Seyrê revand, bir Keleha Comanîyê. Çun ber hizura Îskané Gulîxan.

Îskanê Gulîxan, wan gohdarî kir û ji wan re got:

-        Netirsin. Win ê li ba min bimînin. Tu kes nikare we ji vir ê derx e.

Lê belê, dilê Îskanê Gulîxan jî, li ber delaltî ya Seyrê helîyabu.

Îskanê Gulîxan, roja dinê, wa her du evîndarî, bi mahrekî sexteyî zewicand. Cihên wan jî eynî odeyé amade kir û wan şand odeya zavatî yê. Elî u Seyré çun odeya xwe u razan. Derengîya şevê, Îskanê Gulîxan, bi şurên xweyî tuj çu odeya Elî û Seyrê. Elîyê reben li nav nivîn de kuşt. Seyrê, bi qêrîn u hawarî, xwe ji wirê xilaskir u revîya daristane.

Seyrê, bi heftîya, nav daristanê de ma. Seyrê, bi ejalê hov re bûbu heval û dost. Rojek, Seyrê, nav daristané de feqîyekî medrese yê dîti bu. Jê re Çîroka xwe got.

- Feqîyê birayên ezîz! De hare welatê Heyderan û Hesenan. Li wirê Qol Qasim bibîne. Çîroka min hawar u qêrîna min bigîjîne birayé min î Qol Qasim.

Feqî jî, bil ez çu welatê Heyderan u Hesenan. Qol Qasim gerîya û dît. Çîroka Seyrê jê re got. Hêstirê Qol Qasim mînak barana Xezebê ji çavên dahat xwar.

“ Wey kurapê min î cengawer Elîyê Mamed, û wey xwîşka minî delal Xatuna Seyrê. Çi qewimî ye li ser serê we.

Qet neseknî. Bi hezaran kesan li ser hespan erîşî Keleha Comanî yê kir u Îskanê Gulîxan Beg kuşt. Nav daristan ê de xwîşka xwe gerîya û dît.

Êşa Elîya Mamed, her tim dilê Seyrê de şîn dabu. Ji ber vî yekî jî qet nezewicî

RENKLERDE YOLCULUK